dimarts, 21 de juny del 2011

Quebrantahuesos 2011(3ªparte): Vuelta a Aragón y Catalunya

La Quebrantahuesos 2011 había terminado. Detrás quedaban los sacrificios, esfuerzos y nervios acumulados. Ahora el ambiente era más distendido.
Como siempre al acabar, habiamos quedado en el "stand" de Cerveza San Miguel. La organización ha pensado en reservar cada año un barril de cerveza para Wolf. Es lo que viene a consumir habitualmente despues de cada QH.
Yo, para la tercera cerveza, ya me había calentado y propuse coger las bicis y hacer la QH de nuevo pero en sentido inverso. Ayvalahostia! Pero mis delirios etílicos se pasaron enseguida, afortunadamente.
Los "novatos", Narcis y Agustí, tenían la misma sensación que cuando echaron el primer polvo: para cuando se quisieron dar cuenta, ya se había acabado. Aunque en esta ocasión creo que se les hizo un poco más larga y más dura... La marcha...
Los dos acabaron muy enteros y estoy seguro que la próxima vez iran con objetivos más ambiciosos.
Había que ir pensando en la vuelta al Hotel, en Jaca. La alternativa de hacerlo en bici no queríamos ni plantearla. Entre lo cansados que estabamos y "el puto viento de cara" aquello habría sido un infierno.
Tuvimos la suerte de que Mike, que por cierto hizo un tiempazo, se ofreció a llevar a dos en su coche. Tambien fué una gran ayuda Enric Parals que había venido sólo con una furgoneta y se pudo hacer cargo de todas las bicis y de los otros cuatro "mangarranes".
Se dirigieron hacia el taller donde estaba la "fragoneta" averiada para recoger unas mantas para proteger las bicis, ya que las traería hasta Pals. La mantas las habiamos escondido previamente en un coche abandonado que había delante del garage. Si la Guardia Civil hubiera visto toda aquella operación, se habrían pasado tres dias analizando las putas mantas, porque todo aquello era muy sospechoso...
Con las bicis ya "facturadas", solo nos quedaba dirigirnos al Hotel y darnos una merecida ducha.
Había que asearse y ponerse guapos para disfrutar de otros placeres que ofrece la comarca. No todo iba ser esfuerzo, lucha y sufrimiento.
Mientras esperaba para ducharse, Agustí comenzó a hacer lo que él llama estiramientos, pero que, si en ese momento hubiera entrado Bin Laden en la habitación le hace Hijo Predilecto del Islam. Aunque yo creo que La Meca quedaba en otra dirección...
Una vez acicalados salimos a la calle a dar un paseo y a comprar algunos recuerdos para nuestras mujeres e hijos. Había que hacer tiempo para la hora de la cena. Para aguantar el hambre, hicimos un "stop and go" en un bar de tapas, donde dimos buena cuenta tambien de un cuantos vinillos.
La cena fué fantástica. Hubo unanimidad para pedir el segundo plato: chuletón para todos. Estaba cojonudo. Todo ello regado con un buen Rioja, postres, cafes... de todo. Y bien de precio.
Despues una copa y al Hotel a dormir.
Esa noche, la mayoría dormimos bien. Menos Enric. Yo no sé si por la excitación de los 3 segundos que me había sacado o por qué motivo, el caso es que apenas durmió. Como yo tengo una respiración cuando duermo que acojona bastante, se levantó y se quedo un rato a los pies de la cama mirando para ver si me pasaba algo. Lo que pasó despues es secreto de sumario; pero, cuando lo recuerdo, unas lágrimas se deslizan de mis ojos y corren por mis mejillas...
Y llegó el día de la vuelta a casa. O, mejor dicho, de la Vuelta a Aragón y Catalunya.
Despues de desayunar, y tras ver a una piba que tenía un culo y unas tetas que quitaban el hipo, hubo una discusion sobre las tetas operadas. Enric decía que no le gustaban porque tienen una textura diferente... ¿Cómo coño sabe qué textura tienen las tetas operadas?¿Qué clase de presupuestos hace este tío cuando te va a hacer una obra?
El programa que nos había preparado el RACC para volver a casa era para matarlos a hostias.
Primero nos bajaron en 2 taxis hasta Zaragoza. Allí recogimos 2 coches de alquiler para ir hasta Girona donde nos recogería un taxi para llevarnos a Torroella. MA-RA-VI-LLO-SO...
Nueve horas de viaje y una vuelta del copón por 6 provincias diferentes.
Menos mal que Agustí nos llevó a comer a un restaurante de Sant Sadurní d'Anoia donde comimos de puta madre y se nos pasó la mala hostia.
Lo del taxista de Girona merece capítulo a parte. Era un tonto esférico: lo mires por donde lo mires, es tonto. Le pedimos que moviera un poco la furgo para no tener que cargar tanto trayecto las maletas y nos dijo que no iba a andar moviendola, que las llevaramos hasta allí. ¿Pero que coño tiene este tío un taxi o un vagon de metro? Bueno, no había màs que verle la cara de gilipollas que tenía...
Por fin llegamos a casa. teniamos ganas de ver a nuestras familias y contarles nuestras aventuras.

Y aquí se acaba la historia de la Quebrantahuesos 2011.
Sólo quiero decir que me lo he pasado de maravilla. Que me he reido un montón. Y que podéis contar conmigo para ir dónde querais.
Sois cojonudos, Cabrones!

3 comentaris:

Narcís Nogué ha dit...

Un plaer pedalar amb vosaltres, menjar, passejar per tot Aragó, un fart de riure, també podeu comptar amb mi Biciamics.

enricb ha dit...

sou tots un cracs especialment el cronista es la hostia apa de bon rotllo que es lo ens va fins una altre companys

Paco ha dit...

ENHORABONA NOIS..!!,
Amb el "Doctor", teniu l'antídot perfecte contra les crisis..!!, i a més ho fot tan bé de cronista ,que agafes malt de ventre de tan de riure..!!
Vos felicito a tots,i especialment a ell, que som de la mateixa quinta..!!!
Salut i pedals.!!