dilluns, 20 de juny del 2011

Quebrantahuesos 2011(2ª parte): 3 SEGUNDOS!!!

Y llegó el día D.
La hora H había sido señalada para las 5 de la mañana. Todos habiamos pasado la noche inquietos y habiamos dormido bastante mal. Había que darse el madrugón para ir en bici hasta Sabiñanigo e intentar colocarnos bien para la salida. Quería decir situarnos bien (no seais mal pensados...)
Todavía era de noche cuando empezamos a pedalear y, aunque dijimos que nos lo tomariamos con calma, le dimos bastante fuerte para llegar cuanto antes.
Y la verdad es que llegamos muy bien y nos situamos muy adelante en la salida. Más que ningun año.
Agustí y Josep Mª, como tenían dorsal "pitufo" (azul) por tener una Orbea, se pusieron en su cajón correspondiente. Los demás, con la "purria".
Cuando soltaron el txupinazo fué como si gritaran marica el último. Salimos a toda hostia, aunque hasta llegar al inicio de Somport, Narcis, Ferràn, Enric y yo, fuimos juntos. Después atrapamos a Agustí y a partir de aquí, cada uno hizo la guerra por su cuenta.
Josep Mª , como siempre, en otro nivel no le volvimos a ver hasta meta.
Yo tenía unas buenas sensaciones e iba bastante bien según las referencias. Las tenía pegadas en el tubo horizontal del cuadro. Parecían las notas de Raikonen y sus pasos por vuelta...
Lo malo fué que a partir de Somport apareció la maldita lluvia que no es el mejor tratamiento para mi "Acojonaditis Aguda" y hubo que aflojar.
Por Marie Blanque pasé bastante bien y, como tenía líquido y comida, decidí no parar en el avituallamiento. La cagué!
Todo iba bien hasta que empezaron los primeros repechos del Portalet. Apareció "Monsieur Mazo" y noté como tenía las piernas vacias. Eran de mantequilla. Empecé a buscar desarrollos y no había manera. Iba a 10 km/h al mismo ritmo que en Marie Blanque. Yo no sé cuantos ciclistas me pasaron... cientos... Una tortuga me acompañó unos kilómetros hasta que se aburrió y me dejó tambien...
Fué un calvario. No veía el momento de llegar al avituallamiento de Artouste donde había decidido que me pararía a comer descansar para recuperarme de la "pájara".
Efectivamente, despues del pequeño descanso, subí los 9 últimos km del Portalet como un campeón. Allí atrapé a Wolf que me dijo que se le había roto el turbo del coche, y el suyo tambien... Además tenía calambres aunque se había tomado las pastillas de magnesio como si fueran gominolas. Tambien me contó que Enric venía un poco más atrás. Y empecé a pensar: "Ese cabrón viene a por mí"
No me equivoqué. Unos kilometros despues de la Hoz de Jaca, cuando comenzaba el llano, noté a mi lado una figura familiar. Un tipo de tez morena que me miraba con cara de pícaro y me decía: "Hola!".
La madre que lo parió! Era Enric que me había echado mano despues de 180 km.
En un primer momento pensé en pegarle una patada y tirarlo a la cuneta. Pero luego me di cuenta que, encima, tendría que pararme para atenderle (el Juramento Hipocrático así lo estipula). Así que me cagué en Hipócrates y seguí pedaleando.
Entonces apareció otro invitado: "el puto viento de cara" que nos acompañó hasta Sabiñanigo y nos desbarató toda posibilidad de bajar de las 7 h 30'.
Enric seguía acariciando su cinta de manillar de terciopelo negro. Agustí me dijo que la había sacado de unas cortinas de un Puticlub, cuando hizo unas reformas. O sea, ahora al "ir de putas" le llaman "hacer reformas"...
Mientras nos acercabamos a meta, me iba dando cuenta que, si entraba con Enric, me ganaría él porque había salido justo detrás de mí y su sensor pitó más tarde.
Intenté formar algún abanico para descolgarlo, pero no hubo manera.
Antes de meta le dije: "Entramos de la mano ¿vale?". No era como gesto de compañerismo, que va, fué para ver si le podía empujar hacia atrás lo suficiente para hacer mejor tiempo que él.
Pero todas estas triquiñuelas de cabroncete no me sirvieron de nada.
A la hora de recoger los diplomas, comprobamos que me había ganado POR 3 SEGUNDOS!!!
Menos de lo que tarda en tirarse un pedo, el muy cabrón!
Pero no os preocupéis. El año que viene me vengaré aunque tenga que atarle las piernas...
O mejor, invitaré al señor del RACC que venga a verle en el Portalet y le diré el número de dorsal de Enric.
Que parezca un accidente...

Fin de la 2ª parte (habrá más...)


4 comentaris:

enric ha dit...

no pensava en ningun momento que te encontraria te hacia ya en la llegada fue una sorpresa muy agradable verte i pedalear unos kmts contigo yo solo puedo poner parte de la manita......
reres el mejor que conyo

Wolf ha dit...

Que buena Carlos!!!!!!!!!!!!!! Me muero por leer la 3ª parte! Algún dia tienes que publicar una recopilatoria de tus crónicas. Éxito garantizado! Nos vemos en la carretera.

Anònim ha dit...

Las cronicas buenissssimas,estoy a la espera de las que van a venir .Puntualizar que estas salidas si no fueran por el "bon rotllo" que tenemos no seria los mismo, espero hacer muchas más y pasarmelo tan bien como estos dias.

Josep Mª Suñer

Ferran ha dit...

De puta mare els companys i tota la gent de la "quebranta", un cap de setmana inolvidable.
Cronica bonissima Carlos, encara que sembli una novela, ES REAL!, ens a passat tot aixo; encara tinc mal de tan riure (a estones). La millor terapia amb millors amics.
Fins la propera companys!